Paw Of Mousse: Mousse? En nu?

Wie was Mousse?

Cartouche was 17, ik kende haar dus al mijn héle leven.

Ze is gevonden door mijn ouders bij een restaurant.
Zo'n zielig katje die bedelt bij iedereen, dat deed ze dus ook bij mijn ouders.

Ze liep hun achterna tot in de auto en mijn ouders besloten naar het restaurant te gaan met het katje en te vragen of de kat van iemand daar was. Blijkbaar niet, een gewone straatkat dus.

Ze was nog jong, een paar maandjes ongeveer. Dus besloten mijn ouders haar eerst mee te nemen naar huis, het dierenasiel op te bellen en haar naar daar te brengen.

Maar je kent het wel, als een katje lief in een mandje ligt te slapen, gewoon niet te weerstaan.

Later belden ze weer naar het dierenasiel om te zeggen dat ze Cartouche toch niet weg zouden brengen naar het asiel. Toen werd ik geboren, een hele aanpassing voor een kat van 3 jaar. Katten houden niet van vernieuwing, kunnen ze slecht tegen. Haha, ik weet nog dat ik op het bed van mijn ouders zat, 's avonds, met mijn ouders en ik kwam aan Cartouche en ze krabbelde naar mij. Ik helemaal geschokt, beginnen huilen en Cartouche is dan weggevlucht ;p Later werd mijn zusje geboren, opnieuw een aanpassing voor een kat van 6 jaar. Toen Luna&ik klein waren mochten we altijd bij mijn ouders op bed zitten met een leesboekje waar mijn moeder en/of vader uit lazen. We waren altijd heel blij als Cartouche ook thuis was, en niet buiten. Dan brachten we haar altijd mee naar boven om op mijn moeders schoot te zetten. Dan speelden we met Cartouche en las mijn moeder en/of vader een verhaaltje voor.

Een paar jaar verder, Cartouche had problemen met haar nieren, ze dronk niet veel en at droge brokken, dus haar nieren waren er erg slecht aan toe. Als katten voelen dat ze gaan sterven, gaan ze ergens afgezonderd liggen zonder mensen / andere dieren erbij. Mijn ouders hebben haar dan nog gevonden en vlug naar de dierenarts gevoerd. Ze was er weer helemaal doorgekomen!

Ondertussen groeide ik samen op met Mousse en heb IK haar naam geleerd. Ze was ondertussen ook al erg oud, 13 of zo? Dus ik was helemaal trots dat ik een oude kat nog haar naam had geleerd en haar had geleerd om van haar eigen stoeltje naar haar plekje in de zetel te komen.

Hoe ik het deed: we hadden dus snoepjes voor katten en daar lokte ik haar telkens mee, en riep haar naam. Ik toonde haar het snoepje en leidde haar daarmee naar de zetel. Vervolgens ging ze vanzelf naar de zetel als ik haar naam riep. Echt zo lief! Ik heb ook een Cartouche-stoeltje in mijn kamer staan (aka een relaxzeteltje). Als ik haar dan bij me wou dan riep ik haar naam en kwam ze flink op mijn bed gesprongen, dan legde ik haar dekentje naast me (voor het geval ze een paar druppels plas per ongeluk zou verliezen). Ze spon ook altijd als ze op mijn bed mocht liggen.

Ze kwam altijd lief de trap opgelopen om aan mijn deur te krabbelen om binnen te mogen, ze deed niets liever dan bij mij liggen, omdat ze wist dat er bij mij rust is.

Meestal zag je haar altijd tussen de struiken liggen in onze tuin. Maar sinds een jonge kat van de buren, Billy, iedere dag bijna elke seconde bij het grote venster staat (venster om naar het terras te gaan). Is ze in een andere tuin gaan liggen, ik wist welke en ik mocht ook naar de tuin gaan om haar daar te pakken en haar naar huis te brengen (omdat ze soms te lang wegzit en toch iéts moet eten). Billy wou haar ook telkens irriteren dus vond ze het beter ergens anders te liggen.

De laatste maanden (van haar leven) was ze verschrikkelijk achteruit gegaan. Eind juli begon ze bloed te plassen, toen moesten we van 2 tot 7 augustus op reis. En toen we terug kwamen zag er erg slecht uit. De zondag na dat we terug waren kon ze niet eens meer plassen! Ze ging OVERAL in het huis gaan zitten en proberen te plassen, steeds janken. Het ging echt superslecht met haar. Ze kwam nog altijd bij me in mijn kamer liggen, maar geloof me, het beeld dat je iemand ziet pijn lijden en jij zelf niets kan doen is echt verschrikkelijk. Zo ging ze op de grond liggen en janken, ze wist gewoon niet meer wat ze moest doen. We zijn onmiddellijk (terug) naar de dierenarts gegaan. We waren voor de vakantie al eens geweest en toen kregen we pilletjes, maar dat heeft niet veel geholpen. Ze kreeg sinds de maandag (na dat we terug waren van vakantie) spuitjes antibiotica en een beetje vitamientjes die we in haar mondje moesten spuiten. Na een week spuitjes&vitamientjes was ze er weer helemaal door. Helemaal de oude. Je kon haar niet makkelijk meer uit de struiken halen. Ik was de dokter zo dankbaar!

Maar het mocht niet zijn, ze ging weer steeds achteruit..

Ze was traag, raakte amper de trap op, likte alleen de saus van tussen haar brokjes en miauwde iedere keer als je haar aaide. Verschrikkelijk. De kans dat ze terug vooruit ging was erg klein. Ik had wel hoop, maar ik moest niet meer veel verwachten. Ze was oud, opereren konden we niet meer, dan was de kans enorm groot dat ze na de verdoving niet meer wakker werd. Ze zag er echt slecht uit.

Ik hoop dat Mousse (bijnaam voor Cartouche) een mooi leven heeft gekregen, ze had veel luxe. Wel 5 plekjes in huis waar alleen zij mocht liggen, eten werd ververst wanneer ze het wilde, ze had een kattenbak, enz.

Ze had de kracht niet meer om recht te staan, naar beneden te gaan om te eten en te plassen.

Ik hoopte dat ze niet veel pijn meer moest lijden, ik hoopte ook dat ze vlug geneesde,dat ze gewoon weer de oude pissige (maar ook lieve) Mousse was.

Maar het was onmogelijk, nadat ze beter was geworden van het bloedplassen, had ze blijkbaar een tumor bij haar nieren ontwikkeld :'(

We konden niets anders dan haar laten inslapen, oppereren kon gewoon niet meer. Dan zou ze na de verdoving niet meer wakker worden. God wat zag ze er slecht uit, ze wankelde, viel omver enz.

De middag van 11 september 2010 hebben we haar laten inslapen, dat was het pijnlijkste moment van mijn hele leven.

Ik heb foto's die ik kan delen met jullie:

Mousse & ik

Twee nieuwe katten

4 dagen na Mousse's overlijden, hebben we nieuwe katten in huis genomen. Ik weet het, dat is snel. Maar er is veel te veel leegte in huis zonder een kat. 15 september hebben we ze in huis gehaald;

Een roste kater: Ziggy en Een zwarte kattin: Pixie

Ze zijn 22 juli geboren (ongv geschat).

Ziggy: zonder zijn zusje zou hij rustig zijn, want van karakter is hij rustig. Je mag hem ook niet te lang vastnemen want anders gaat hij janken, hij is zo grappig en kan zo maf kijken, haha :p

Pixie: heel erg stout (vlaams: droef ), ze heeft erg veel aandacht nodig, wordt graag geknuffeld, is lief, ze ontdekt ook als eerste echt alles (en ziggy volgt haar dan).

Ik kan nog niet zoveel vertellen over hun, we hebben hun nog geen 2 maanden in huis.

Ik laat even foto's zien van de 2 schatjes: